Nowe instrumenty budowania zaufania pomiędzy rządzącymi i rządzonymi, ułatwiając kontaktami w sieci praktykę samorządności, będą wspierać prace pionierów integracji narodowej.
Podstawową barierą sprawiedliwego wykorzystania nowoczesnych technologii przez Polaków, jest obecnie słabość kultury naszego życia publicznego. System samorządowy przygotowany w epoce Gutenberga, stracił skuteczność w epoce horyzontalnej komunikacji.
Dlatego winniśmy wykorzystać szansę, jaką jest zastosowanie
obligacji posagowych [1] do finansowania polityk społecznych, na przestawienie ustroju samorządności terytorialnej z modelu piramidowego, na odpowiadający społeczeństwu sieci wiedzy model koncentryczny.
Tak, by w konsekwencji obligacje posagowe stały się głównym instrumentem, przez który administracja Rzeczpospolitej ułatwiać będzie współpracę osób, chcących dać coś od siebie inny.
Integracja wspólnot
1. Rozwój wspólnoty wymaga umacniania wartości, poprzez utożsamiające ją publiczne spotkania.
2. Wspólnota organizuje publiczne spotkania pracą dobroczynną, dla nadania powszechności standardom i obyczajom.
3. Wsparcie dla pracy dobroczynnej udzielają różne administracje, nadzorowane przez władze krajowe, wybierane przez wspólnotę narodową i przez władze lokalne, wybierane przez wspólnotę terytorialną.
4. W społeczeństwie sieci wiedzy, powszechność spotkań wymaga ich sieciowego powiązania w horyzontalnie skomunikowanej wspólnocie kultury.
5. Administracja lokalna wspiera lokalnych organizatorów spotkań (władze wspólnot terytorialnych i organizacji społecznych), natomiast administracja krajowa wspiera krajowych organizatorów spotkań (władze państwowe i samorządów zawodowych).
6. Wsparcie organizacji spotkań musi być zapreliminowane finansowo, w formie funduszy określających oczekiwane efekty i liczbę uczestników.
7. Część z preliminowanych wydatków pokrywa budżet krajowy zgodnie z politykami społecznymi rządu a część budżety lokalne, zgodnie z politykami społecznymi lokalnych władz.
Dobroczynność dla samorządności
1. Samorządność wprowadza bezinteresowną pracę organiczną do rozwoju wspólnych wartości członków wspólnoty.
2. Dzięki tej bezinteresownej pracy organicznej łatwiej jest podejmować bezinteresowną pracę solidarną w rodzinach.
3. Praca organiczna wraz z pracą solidarną i opłacaną ze środków wspólnoty pracą socjalna, tworzą zasoby pracy dobroczynnej.
4. Jakość pracy dobroczynnej opiera się na poczuciu sensu i akceptacji trudu pracy, ujętych w postawie pracodzielności.
5. Najlepsze warunki do podejmowania pracy dobroczynnej mają osoby starsze, nie zobowiązane koniecznością zapewnienia dobrobytu materialnego swoim najbliższym, do ciągłego prowadzenia rywalizacji o pozycje społeczne i o zasoby materialne.
6. Seniorzy są zatem najlepszym potencjałem wsparcia polityk społecznych, ich preferencje winny respektować władze lokalne angażując się we wsparcie polityk krajowych.
7. Takie jest odniesienie samodzielność władz lokalnych w integracji interwencji z obu budżetów, jako powiązania zasad samorządności i solidarności, w kulturze życia publicznego społeczeństwa sieci wiedzy.
Potencjał trzeciego wieku
Poprzez wprowadzenie postawy pracodzielności do kanonu łacińskich cnót kardynalnych, lubelska szkoła personalizmu wyraziła zakorzenione w polskiej kulturze, znaczenie gospodarowania dla nowoczesnego stylu życia. Gospodarowania realizowanego najczęściej poprzez zarządzanie swoją pracą. Podejmowaną dla osobistego dobrobytu, jako praca wymienna, lub podejmowaną dla dobrobytu innych osób, jako praca dobroczynna.
Obligacje posagowe, jako nowe instrumenty dla efektywnego finansowania wydatków publicznych na interwencje wymagające integracji krajowych i lokalnych polityk społecznych, są instrumentami pomocniczości administracji publicznej odwołującymi się do potencjałów pracy dobroczynnej. Potencjałów, wprawdzie nie poddających się opisowi przez zmatematyzowane narzędzia ekonomii, ale nie dających się pominąć, w roztropnej i dobroczynnej trosce o rozporządzanie zasobami materialnymi. Dlatego ekonomiści coraz częściej poszukują dobrych systematyk dla opisania motywacji do pracy dobroczynnej.
Wskazanie na seniorów jako źródło pracy dobroczynnej, wynika z moich obserwacji. I tych z okresu PRL, gdy ekonomiści, dla ułatwienia ideologicznej propagandy, pomijali znacznie pracy solidarnej w wielopokoleniowych gospodarstwach domowych, a politycy degradowali pracę organiczną propagandowymi demonstracjami politycznie poprawnych kolektywów. I tych współczesnych, gdy z szacunkiem zauważam znacznie większy udział osób starszych wśród organizatorów publicznych imprez biegowych na zachodzie Europy niż w Polsce.
Samopomoc zdrowia
Wydaje się, że gwałtowny rozwój potencjałów cyfryzowanej medycyny, będzie podnosił zacznie pracy organicznej seniorów w politykach uspołeczniających profilaktykę i rehabilitacjach medyczną.
Nie jest to tylko moja obserwacja. W języku europejskich polityk społecznych określa się ten proces „deinstytucjonalizacją usług opiekuńczych”. W moim języku owa „deinstytucjonalizacja”, to realizowanie opieki pracą solidarną w rodzinach i pracą organiczną we wspólnotach samorządowych. Szczególnie pracą dla
samopomocy zdrowia, bo wiek, bo telemedycyna, bo edukacja przez całe życie. Dlatego seniorzy stawać się powinni, pionierami polityk promocji zdrowia, wykorzystujących nowoczesne technologie i otwarte zasoby wiedzy.
Co nastąpi, jak tylko rządzący przestaną traktować seniorów jak uciążliwe dla budżetu niedojdy.
[1] Termin „obligacja posagowa” używam dla podkreślenia mechanizmu doposażania rodzin realizujących obowiązki wychowawcze wobec najmłodszych członków wspólnoty narodowej, któremu to mechanizmowi ma służyć rekomendowany do wprowadzenia w Polsce przez OECD i Ministerstwo Rozwoju, instrument „obligacja społeczna”.
