Gospodarowanie w sieci wiedzy wymaga nowych instytucji, odpowiednich dla otwartości granic i dorazowości ryzyk.
Gdy pomysłu nie chroni tajemnica
Darmowe koszty przesyłania, przetwarzania i magazynowania informacji, są z jednej strony ogromnym potencjałem rozwoju, ale z drugiej zagrażają tajemnicy wyjątkowości w rywalizacji gospodarczej. Tej wyjątkowości, która dzięki wypracowanym przez przedsiębiorcę wartościom, jest źródłem i trwałym zasobem jego materialnego powodzenia. Źródłem akumulowania dochodu, dla podejmowania kolejnych ryzyk rozwoju.
Słabnące możliwości ochrony tajemnicy, słabnące warunki lokowania zaufania i utrwalania lojalności, będą skutkować nowymi sposobami wykorzystania praw dla twórczo wypracowywanych wartości. Będą skutkować wprowadzaniem nowych form organizacyjnych podmiotów gospodarczych.
Dlatego w gospodarce sieci wiedzy, coraz większe znaczenie uzyskują podmioty ułatwiające jednorazowe podejmowanie ryzyka przedsiębiorczości. I nie jest to jedynie specyfika działalności w sferze rywalizacji gospodarczej, gdzie coraz większe znaczenie uzyskują „dorazowo” zawiązywane startupy czy klastry produktowe.
Z uwagi na otwarość granic, podobne „dorazowości” występują w publicznym współdziałaniu dla kultywowania wspólnych wartości, ogniskowanym w procedurach konkursowych, czy w budżetach obywatelskich. We współdziałaniu dla zrealizowania konkretnego dobra, zadania publicznego, w wyniku przejrzyście uzgodnionego zamierzenia politycznego.
Przewiduję, że dzięki wykorzystaniu instrumentu obligacji społecznych, wkrótce sieciowe realizowanie pomocniczych polityk społecznych będzie organizowane z pomocą instytucji klastrów, które nazywałem dla sprecyzowania ich charakteru, klastrami zasobowymi. Instytucji dla których terytorialną przestrzeń działania wyznaczy zakres lojalności i poczucia samorządności, wobec kultury jako zasobu wartości.
Klastry zasobowe hybrydowej samorządności będą instytucjami systemu powszechnej edukacji, tworzonymi dla rozwijania wiedzy dzięki pracy dobroczynnej wykonywanej w rodzinach (pracy określanej jako praca solidarna) oraz dzięki pracy dobroczynnej rozwijanej w służebnych dla samokształcenia w rodzinie, instytucjach społecznych (pracy określanej jako praca organiczna), odpowiednio do zadań publicznych pomocniczej polityki społecznej.
Od poczęcia do zamknięcia
Cykl dorazowego bytu klastra zasobowego, rozpoczyna się od innowacyjnego sformułowania programu spotkania horyzontalnej społeczności wokół wspólnej wartości. Na rysunku 1. moment ten określiłem jako Inicjatywa społeczna.
Rys. 1 Cykl dorazowego finansowania klastra zasobowego.
W pierwszej z faz cyklu dorazowego finansowania klastra zasobowego, wyróżniającym i kluczowym dla całego procesu jest wprowadzenie inicjatywy do narodowej strategii, czyli do pomocniczej polityki społecznej. W tym momencie następuje określenie skali i warunków finansowania konkretnych zadań publicznych, w tym warunków pre i współ finansowania jego realizacji. Ostateczne rozliczenie przeprowadzonych zamierzeń następuje w momencie stwierdzenia efektywności ekonomicznej we wszystkich trzech kryteriach oceny.
Cztery wymiary integracji w pomocniczych politykach społecznych
Sieciowa realizacja pomocniczych polityk społecznych z wykorzystaniem klastrów zasobowych, pozwoli na mobilizowanie procesów integracji w czterech platformach:
1) Platformie integracji pracy solidarnej i pracy organicznej, dzięki zasadzie samokształcenia w rodzinie.
2) Platformie integracji aktywności społecznej i prywatnej, dzięki udostępnionemu rodzinom funduszowi posagowemu.
3) Platformie integracji zasobów służb publicznych, dzięki powszechności zaspakajanej potrzeby społecznej.
4) Platformie integracji ocen efektywności ekonomicznej, dzięki wykorzystaniu obligacji społecznych.
Możliwości praktycznych realizacji integracji w sieciowo organizowanych pomocniczych politykach społecznych „Sportowej promocji zdrowia” i „Turystyce dziedzictwa narodowego” zarysowałem w tekście
Ustrój pracy dobroczynnej .
Dorazowość w społecznej gospodarce rynkowej
Sądzę, że obecnie najtrudniejszą barierą w określeniu przez ekonomistów formuły nowych dorazowych instytucji rozwoju, jest przyjęcie przez nich prawdy o powszechności praktyki naruszania autonomii tajemnicy sukcesu gospodarczego.
Sądzę, że brak odwagi dla uznania obiektywności tego zjawiska w warunkach horyzontalnej komunikacji, zastępowany jest wzmacnianiem nadziei na skuteczność poprawności politycznej. Tak oceniam powody popularności ideologii kapitału społecznego.
Tymczasem, splotem politycznych okoliczności, Polska pokonała już jedną z największych barier we wprowadzaniu nowego ustroju zindywidualizowanych usług społecznych. Programem Rodzina 500+ wprowadziła fundusz posagowy (narodowy) dla samokształcenia w rodzinie.
Warto wykorzystać tą okoliczność i zmobilizować strategów dobrej zmiany, do odważanego wprowadzania służących temu programowi, nowych instytucji i instrumentów społecznej gospodarki rynkowej.
